«Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωάν. 3,8). Πνέει κυρίως στοὺς Ἁγίους. Αὐτοὶ ἔχουν ἀποκτήσει μόνιμα τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἔχουν ἀφομοιώσει τὴν Χάρη Του. Ὑπάκουσαν καὶ ἔθεσαν ὡς σκοπὸ τῆς ζωῆς τους τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιὸς εἰμι» (Α΄ Πέτρ. 1,16). Μὲ ὅλη τὴν προαίρεση καὶ τὴν ἔφεση τῆς ψυχῆς τους, μὲ ὅλο τὸν πόθο καὶ τὴν δραστηριότητά τους στράφηκαν νὰ πραγματοποιήσουν αὐτὸν τὸν σκοπό. Ἔτσι καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωὴ ἀπόκτησαν τὶς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, ἔγιναν υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, θαυματούργησαν, μετέδωσαν ἀπὸ τὴν Χάρη ποὺ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ στοὺς συνανθρώπους τους. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὠφέλησαν ὅλη τὴν κτίση. Ἡ ἁγιότητα ἑνὸς ἀνθρώπου γίνεται αἰτία μεταμορφώσεως καὶ αὐτῆς τῆς ἄλογης κτίσεως, δίνοντάς μας ἔτσι μία εἰκόνα τῆς ζωῆς τοῦ Παραδείσου. Αὐτὸ δὲν τὸ συναντοῦμε μόνο στοὺς βίους τῶν παλαιῶν Ἁγίων, ἀλλὰ τὸ παρατηρήσαμε καὶ ἐμεῖς προσωπικὰ στὶς σύγχρονες ἁγιασμένες μορφὲς τῆς Ἐκκλησίας.