Μόνο κάποιος ποὺ ζεῖ ὁ ἴδιος συνεχῶς μέσα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ ἀποκαλύψει στὸν ἀκροατή του τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτὸν προσωπικά. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ δύσκολο, θέλει ἰδιαίτερο φωτισμὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Πανιερώτατος στὴν ποιμαντική του διακονία, στὸ μυστήριο τῆς θείας ἐξομολογήσεως, ὅπου δαπανᾶ πολὺ χρόνο καὶ ἀναλώνεται, ἐνεργοποιεῖ τὸν διακριτικὸ αὐτὸν λόγο. Γι’ αὐτὸ χιλιάδες πονεμένοι καὶ ἀναγκεμένοι ἄνθρωποι βρίσκουν ἀνάπαυση κοντά του. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιτυχία ἑνὸς Ἱεράρχου. Ὁ Ἀρχιερέας δὲν καταξιώνεται ἀπὸ τὸν τρόπο διοικήσεως τῆς Μητροπόλεώς του, ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τὸν τρόπο διαποιμάνσεως. Ὁ Ἀρχιερέας εἶναι ὁ Πατέρας, ὁ Ποιμένας, ὁ ὁποῖος ἀγκαλιάζει μὲ τὴν πατρική του ἀγάπη τὸ ποίμνιό του καὶ τὸ ὁδηγεῖ μὲ τὸν λόγο του, τὸν καρδιακό, τὸν ἐμπειρικό, τὸν διακριτικὸ σὲ νομὰς σωτηρίους. Καὶ πόσο ἀνάγκη ἔχει σήμερα ἡ ἐποχή μας ἀπὸ τέτοιους Ποιμένες!