Saniyeler içinde gündoğumu ve günbatımını yaşadığımız duygusu içinde ve o nispette de hızla yaşlandığımızı sandığımız bir garip yerdeydik. Ben ve karşımdaki adam demir iskemlelerde oturuyorduk. Önce öbür adam ardından ben mahkeme salonuna alınacaktık. Bu birazdan gerçekleşecekti. İkimizin de aylar sonra çıkarılacağımız ilk celseydi. Heyecanlı, kaygılı ve telaşlıydık. Herhalde en belirgin duygu korku ve kurtuluşumuz yönünde içimizi karartan yeisti. Hele ki karşımdaki adam sıtmaya tutulmuş gibi zangır zangır tepeden tırnağa bütün bedeniyle titriyordu.
Çok acıyordum ona. Boyca benden uzun, bedenen benden iriydi. Fakat yine de bir çocuk kadar masum ve çaresiz gözüküyordu. Baktım dudakları kımıldıyor. Sandım ki aynı titremenin bir parçasıdır. Değilmiş, meğer biteviye dua ediyor, ezberindeki sureleri okuyordu. Yarım saatten fazlaydı ona bakıyordum. Baktım ondaki bu hal hiç değişmiyor yalnız ikide birde başına dikilen komutanla konuşmadığı tüm zamanını bir şeyleri okuyarak geçiriyordu.